Midden in de golvende vlakte ligt een kleine duin van stuifzand, die anders is. De rode lak van een auto, twee portieren steken omhoog. Een gebogen achterscherm met een klein zijruitje, een ouderwets voorspatbord en een ronde koplamp. Het linnen dak hangt in rafels naar binnen. De voorstoelen zijn bedolven onder het zand. Onder de dorpel steken twee benen uit. Kaj van Dam met zijn auto in de Sahara, waar een mens binnen vijf uur zonder water sterft. Hij wordt gevonden door Berbers die hem meenemen naar hun dorp. Aanvankelijk is de Nederlander erg afstandelijk. Hij verbergt iets maar wat? Hij lijkt op de vlucht maar waarvoor? Een van de Berberjongens, mustapha, raakt geboeid door deze vreemdeling en zoekt toenadering. Er lijkt een vriendschap te ontstaan. Langzamerhand komt de jongen meer te weten over Kaj, over het meisje dat hij liefheeft, over zijn broer en de popgroep waar hij in speelden. Uiteindelijk begrijpt Mustapha ook Kaj's zwijgzaamheid. Kaj is een verhaal over leegte en eenzaamheid. Maar ook over liefde en vergeving.